Rouw, rouw is voor iedereen anders.
Toen ik voor het stukje 'Rouwen' kwam te staan had ik geen idee wat het inhield. Ik dacht hierbij aan het 'Laten rusten van dingen met veel impact, en doorgaan met leven'. Ik had het compleet mis. Ik verloor, naarmate de tijd, grip op mezelf. Ik raakte in de war en begon steeds meer mijn eigen identiteit kwijt te raken. Mijn humor verdween als een wolk voor de zon, mijn vervelende karakter trekken kwamen meer op de voorgrond, en genieten? dat kon ik niet meer.
Ik begon steeds meer en vaker te staren naar de leegte van mijn ziel, probeerde mezelf steeds meer te bepraten hoe ik het zelf moest oplossen, maar het lukte me niet meer.
Ik praat graag, veel en soms langdradig, maar ik vind het fijn om te kunnen praten. Het lucht op, geeft je inzichten in sommige stukjes en geeft je een gevoel van begrip. Dat laatste is alleen niet vanzelfsprekend genoeg, het 'begrip' kreeg en ontving ik alleen met alle liefde van mijn moeder, zij was degene die mij begreep zelfs als ik de juiste woorden niet kon vinden om mij te uiten. Ik was boos, boos op het gevoel dat ik veel mensen in liefdevolle kring ben verloren, mijn veilige haven was compleet ingestort. Ik voelde de warmte, maar alleen die van mijn moeder. Veel mensen hebben, om eerlijk te zijn, geprobeerd om hét te kunnen begrijpen, alleen er was geen handleiding bij gegeven. Zij begrepen het in hun eigen context.

Naar maten de tijd voorbij vloog heb ik mezelf boven water zien te moeten houden, mijn studie verpleegkunde en de sfeer om mij heen. Ik was gedreven, werkwillig en pushte mezelf door, tot het moment dat ik geen puf meer had. Ik liep vast tegen het gemis, het gevoel hebben dat je alleen bent, en dat niemand je écht begrijpt. Ik kon mijzelf niet meer helpen op optimistisch te blijven, en zocht hulp bij mijn huisarts. Ik werd doorverwezen naar een praktijkondersteuner, en daar mocht ik voor de zoveelste keer mijn leven in woorden uitdrukken.

Ik was niet gek, mijn gedachtegang niet, mijn gevoelens niet, mijn humeur niet, ik was simpelweg de strijd even verloren om mezelf te blijven aanslingeren om te vechten. Door deze hulp kwam, ze zei dat er een gestagneerde rouw in mij verborgen zat, rouw dat nooit de kans heeft gekregen om te mogen 'werken', werkwoord rouwen dus. Het stond geparkeerd in de overvloed van laatjes in mijn hoofd, de chaos.

Als rouw- en stervingsbegeleider in opleiding komt er nu pas naar voren wat ik al die tijd gemist heb, begrip. Ik vond mijzelf een weg in de boeken, om mensen te mogen bijstaan in het stuk wat ik al die tijd gemist had, rouwen. Ik mocht en kon leren over een mooi en dankbaar benaderbaar beeld om andere zo goed mogelijk de ruimte te kunnen en mogen geven.

Over het stukje rouwen, sta je mee op en ga je naar bed. Mijn weg in mijn rouwproces gaat dieper dan dit, en sta nog lang niet op het punt waar ik wil staan. Probeer mezelf te veranderen, en hulp te vragen en aan te gaan om mijn gemis kan proberen te herbeleven en op een betere manier te kunnen stoppen in een afgesloten, en opgeruimde la, zodat ik deze open kan trekken en weer dicht kan doen wanneer ik dat zelf wil, en niet wanneer mijn hoofd dat wilt.

Ik wacht ook niet meer op bijna 6 jaar strijd met een 'simpele vraag', Hoe gaat het met je? Nee, ik wacht, niet alleen ik, op momenten dat mensen in de wereld gaan vragen 'Ik zie dat je niet lekker in je vel zit of het even niet lekker gaat? Is er iets waarover je wilt praten waarom je niet lekker in je vel zit?'. De opening om begrip en gevoel open staan, zodat de persoon tegen wie je het vraagt, altijd zijn of haar eigen invulling kan maken, zonder dat je er met een simpel antwoord vanaf komt.

Steek energie in de mensen die je lief hebt, hoe klein je kring, zoals die van mij is. Verlaat mensen die je proces in de weg staan, en blijf altijd vertouwen op je innerlijke bewustzijn.

Ik ben na 6 jaar, NOGSTEEDS bezig, met mijn rouwproces en daar ben ik niet onzeker over.

Keep your head up, and do it.